1608 yılında Avrupalı yerleşimcilerin gelmesinden önce, akçaağaçların özsuyunu toplama ve kaynatma geleneği uzun zamandır doğu Kuzey Amerika’nın yerli halkları, yani bölgenin Kızılderilileri tarafından uygulanırdı. Her bahar, yerli topluluklar kış avlanma alanlarından akçaağaç bölgelerine taşınırlardı. Orada, taş aletlerle akçaağaçların kabuklarına v-şekilli kesikler atarlardı, kesiklere içbükey kabuk veya saz parçaları takarlardı ve akan özsuyunu toplamak için ağaçlara dokuma huş sepetleri bağlarlardı.
Bu yerli halklar aslında akçaağaçların özsuyunu güveç yapmak için ve etleri içinde pişirmek için kullanırlardı, ancak zamanla özsuyunu şurup haline getirmeye başladılar. Başlangıçta, buharlaştırmak için özsuyunu geyik derisinden yapılmış fıçılara doldurup sonra kızgın ateşte ısıtılmış taşları fıçılara bırakırlardı – ki bu çok yavaş ve özenli bir işlem olurdu. Daha sonra, ateşin üzerine yerleştirilmiş pirinç kazanlarda özsuyunu kaynatmaya başladılar.
Akçaağaç şurubu, özsuyunu süzüp, yeniden ısıtıp, koyulaştırıp ve sonunda karıştırarak elde edilen şurubu şekere dönüştürmek için bir yöntem keşfedildiğinde değerli bir ticaret ürünü haline geldi. Granül haline getirilmiş bu şeker, huş ağacı kabuğu kozalaklarına paketlenip, birbirine bağlanır ve depolama için tavanlardan asılırdı. Akçaağaç şurubu ayrıca ahşap kalıplara veya doğrudan kar içine dökülerek sertleşmeye bırakılarak akçaağaç şekerine dönüştürülürdü.
Kanada’nın ilk Avrupalı yerleşimcileri, bu yerli topluluklardan ağaçların özsuyunu toplama ve şurup yapma becerilerini öğrendiler. Zamanla, daha iyi yöntemler gelişti: kabuklarda v şeklinde kesimler yapmak yerine, yerleşimciler elle ağaçlara delik açmaya başladılar ve tahta ağızlıkları bu deliklere çakmaya başladılar. Damlayan özsuyunu güçlü rüzgarlardan veya hayvanlardan korumak için kovaları çivilerle ağaçlara asmaya başladılar ve özsuyunu konsantre edip şuruba çevirmek için açık ateşler üzerinde demir tencere kullanmaya başladılar.
