Akçaağaç Şurubunun genel tanımı:
Kuzey Amerika’nın doğu kısmındaki ormanlar, onlarca memeli, kuş, böcek, sürüngen, amfibi ve omurgasız türü de dahil olmak üzere zengin bir yaşam dizisine ev sahipliği yapmaktadır. Burada, dörtte üçü yaprak döken 100’den fazla ağaç türü yetişir. Bu ormanlar gezegenimizdeki en önemli biyomlardan biri olarak kabul edilir.
Bu çeşitlilik içinde kuzeydoğu ormanı, Amerika Birleşik Devletleri’nin orta batısından Kanada’nın Ontario, Québec ve Atlantik sahillerinde kadar uzanan güzel bir orman alanıdır. Bu bölgeye sarı huş ağacı (Betula alleghaniensis), Amerikan kayın ağacı (Fagus grandifolia) ve şeker akçaağacı (Acer saccharum) hakimdir. Aynı zamanda iki çeşit kozalaklı ağaç – doğu hemlock (Tsuga canadensis) ve beyaz çam (Pinus strobus) – bu geniş yapraklı türler arasında bol miktarda büyür.
İşte burada, dünyanın akçaağaç şurubunun tümü üretilir – ve bunun büyük bir kısmı Québec’de üretilir. Akçaağaçların baskınlığını sağlamak amacıyla akçaağaç şurubu insanlarca “yönetilen” ormanlarda yapılır. Bu yönetim, hasta ağaçların kesilmesini ve doğal olarak olsa belki yüzlerce yıl sürecek bir süreci hızlandırır. Yetenekli yönetim, ağaçların daha hızlı bir şekilde olgunlaşmasına izin verir. Ancak yine de tek bir ağacı üretime hazır hale getirmek nesiller sürebilir.
Sürdürülebilir uygulamalar, sağlıklı ormanları ve uzun süreli akçaağaç şurubu üretimini desteklemek için kritik öneme sahiptir. Ağaç kesimleri doğallığa zarar vermeden, ağır makinalar kullanmadan, orman zeminine veya doğal yapıya ve vahşi hayvanlara zarar vermemek için sadece ağaçlar uyurken ve zemin donuk iken yapılır.
Akçaağaçların özsuyu üretmesini çevre koşulları, toprağın tipi ve güneş ışığının varlığı etkiler. Yeterli nem ve besinler ile büyüyen ağaçlar, daha fazla güneşe maruz kalan ve dolayısıyla fotosentezi arttırabilen ağaçlar gibi verimsiz toprakta veya kuru koşullarda büyüyen ağaçlardan daha fazla özsuyu üretecektir. Böceklerden veya hastalıktan yaprak kaybı yaşayanlar doğal olarak sağlıklı ağaçlardan daha az özsuyu üretirler.
Akçaağaç şurubu dört sınıfa ayrılır, bu sınıflar ürünün kalitesiyle değil rengiyle alakalıdır. Dört sınıfta da aynı miktarda şeker ve bileşen vardır, renk farkı ise kaynatma süresinden ve mevsimden kaynaklanır. Lezzetleri sınıfa göre farklılık gösterir, akçaağaç şurubu alırken damak tadınıza göre seçebilirsiniz. Genellikle tüketilen Amber ve Dark sınıftır.
Akçaağaç Şurubunun Bilimsel Tanımı:
İlkbaharda sıcaklıklar arttıkça, akçaağacın kambiyumu hücrelerdeki aktivite artmasıyla karbondioksit üretir. Bu karbondioksit, kambiyumdaki hücreler arası boşluklara dolmaya başlar ve basıncı arttırır. Bu boşluklarda şeker ve özsuyu içinde çözünmüş diğer maddelerin mevcudiyetinden gelen ozmotik basınç da bu pozitif basınca katkıda bulunarak özsuyun bir musluk deliğinden akmasına neden olur.
Sıcaklığın donma noktasının altına düştüğü soğuk dönemlerde, karbondioksit soğur ve daralır. Negatif basınç gelişir, bu basınç suyu köklerinden ağaca çeker ve ağaç özünü yeniler. Bu, bir sonraki sıcak dönemde tekrar akmasını sağlar. İnanılmaz bir şekilde, bu basınçlar –10 psi ila 40 psi (–68 kpa ila 275 kpa) arasında değişebilir. Bu mevsimsel donma ve çözülme devam ettiği sürece, akçaağaç şurubu üretimi kesintisiz devam eder; çok sıcak veya çok soğuk olursa, üretim hızla düşer.
Şeker akçaağaçlarının özü, diğer ağaçların özünden daha yüksek bir şeker konsantrasyonu içerir. Bu şeker, bir önceki yaz aylarında meydana gelen fotosentezin ürünüdür. Ağaçlar, fotosentez tarafından üretilen karbonhidratları nişasta şeklinde depolar. Nişasta sükroz (şeker) haline dönüştürülür ve özsu içinde çözünür. Akçaağacın özsuyundaki amino asitler, akçaağaç şurubuna kendine özgü lezzetini verir.
Akçaağaçlar her yıl özsuyu verir. Bir akçaağaç her yıl tek bir musluk ile 30-60 litre özsuyu üretebilir. Ortalama 40 litre özsuyunda sadece bir litre akçaağaç şurubu elde edilir, yani bir ağaç yılda sadece bir litre şurup sağlayabilir.